Kategoria: Czytam

Zapytano mnie kto jest moją ulubioną postacią literacką. Pytanie zaskoczyło mnie okrutnie i wydobyłam z siebie wysoce nieelokwentne „Yyy, nie wiem … .”

Gdyby zapytano mnie o to gdy miałam lat 12 bez wahania powiedziałabym, że bosman Nowicki z serii Alfreda Szklarskiego. A teraz? Zastanawiałam  się nad odpowiedzią gotując obiad i zajmując się innymi ulubionym pracami domowymi;) I nadal nie potrafię udzielić jednoznacznej odpowiedzi.

Najpierw skłaniałam się ku Hercule Poirot, ale zapewne dlatego, że regularnie „spotykamy” się na przestrzeni lat. Dlaczego Poirot? Jest zorganizowany, przenikliwy, metodyczny. Jest także pomocny i współczujący, szczególnie jeśli o zbrodnię oskarża się niewinną i zwykle bezbronną osobę. Potrafi jednak być zarozumiały, ale „znamy” się na tyle długo, że zwykle kwituję to uśmiechem;)

Później rozważałam  Joanną Chmielewską jako postać z książek Joanny Chmielewskiej (mam już incepcję, czy potrzebuję więcej Chmielewskich?;)) Za poczucie humoru i sarkazm, za oddanie pasjom i przyjaciołom, za twórcze rozwiązywanie problemów (i zbrodni:))

Ale bardzo lubię Holly Golightly ze „Śniadania u Tiffany’ego” za odwagę by żyć według swoich zasad i walkę o swoje dobro. Podobnie Aleksandra, bohaterka „Drzewa białej morwy”, która przede wszystkim walczy o powodzenie i dobro swojej rodziny i potrafi również wybrać to, co dla niej jest najlepsze. Lubię Majora Majora Majora Majora z „Paragrafu 22” za próbę dopasowania się do grupy i sposób rozwiązania problemu gdy grupa nie chciała go zaakceptować. Jest i Carl Mørck z serii o Departamencie Q – za „ewolucję” i za to, że rzeczywiście można na nim polegać.

Zwykle w każdej czytanej przez siebie książce odnajduję postać, która jest niejednoznaczna (tzn. tylko ani dobra, ani tylko zła). Nie potrafię wskazać jednej, ale zostało jeszcze dużo książek do przeczytania;)

A kogo wy lubicie? Jeśli macie ochotę porozmawiać po angielsku o książkach i ulubionych postaciach, to zapraszam do kontaktu.

• a protagonist – główny bohater powieści
• an antagonist – „czarny charakter” powieści

Zdjęcie główne: Prettysleepy (pixabay.com)

Powieści detektywistyczne i kryminalne towarzyszą mi od czasów szkoły podstawowej. Zaczęło się od detektywa Konopki (i lektury z klasy piątej, wpisującej się również w nurt literatury przygodowej dla młodszej młodzieży;)).

Następny był Sherlock Holmes z nieodłącznym Watsonem. Co ciekawe, twórczość szkockiego pisarza doceniłam z upływem czasu – cierpkie żarty Sherlocka, jego zdanie na własny temat i osób otaczających go.

Postać Hercule’a Poirot poznałam dzięki telewizji – w czwartki “szedł” serial na motywach powieści Agaty Christie. Książki pojawiły się później. Poirot jest równie ciekawą postacią jak Holmes. Też ma swoje metody, przyzwyczajenia i ego;) Jeśli miałabym wybierać to… nie potrafię:)

Staram się też sięgać po bardziej współczesne powieści z gatunku (ostatnio seria Departament Q Jussiego Adlera-Olsena), ale mimo wszystko wracam o tzw. klasyki.

Zdjęcie główne: własne.

Jeśli oglądaliście kiedyś serial ABC pt. “Castle”, to wiecie, że bohater jest autorem popularnych powieści o Nikki Heat i Derriku Stormie. Serialowe książki zostały wydanie i trafiły na listę bestsellerów The New York Times. Książkę o przygodach Derrika Storma znalazłam przypadkiem na półce w bibliotece (szukając innego autora pod literą “C”;)). Absolutnie nie żałuję! Polecam i wam, jeśli widzieliście choć jeden sezon serialu i macie wyrobione zdanie o pisarzu. Uważam, że dokładnie taką powieść oddałby w ręce swoich czytelników Rick Castle.

Czy wiecie, że Agata Chrisite wydała sześć powieści obyczajowych pod pseudonimem Mary Westmacott? Podobno otrzymały one lepsze recenzje ówczesnych krytyków niż jej powieści detektywistyczne. Na razie przeczytałam dwie: “Różę i cis” i “Córka jest córką”. Podobnie jak w powieściach sensacyjnych, autorka serwuje plot twisty i zaskakujące zakończenia. Czyta się dobrze:) Polecam i te powieści.

Zdjęcie główne: własne.

A może wyprawa na Bliski Wschód z… Agatą Christie? Też Orient Expressem. I też ku zagadkom.

Powieść „Opowiedzcie, jak tam żyjecie” została wydana w 1946 roku pod nazwiskiem Agata Christie Mallowan. Podobno wydawca autorki powieści kryminalnych w ogóle nie chciał żeby pojawiła się na rynku stąd „opatrzenie” jej nazwiskiem drugiego męża Christie. Według autorki (za „Autobiografią” powieść została ciepło przyjęta przez czytelników).

Autorka opisuje swój pobyt na wyprawach, w których przez kilka sezonów towarzyszyła swojemu mężowi – archeologowi. Christie nie tylko opisywała codzienne życie wyprawy i jej uczestników, kontakty z miejscową ludnością i urzędnikami, ale również sama brała czynny udział w pracach archeologicznych – chociażby przy oczyszczaniu znalezionych figurek, etykietowaniu eksponatów i fotografowaniu ich. Autorka opisała jak powstał dom wyprawy podczas wykopalisk, jakie niespodzianki spotkały ich w Syrii przy granicy z Turcją oraz jak pomocny okazał się kot-profesjonalista;)

Lekko napisane (chociaż wydaje mi się, że niektóre fragmenty dziś musiałby zostać przeredagowane). Agata Christie zastrzegła, że jest to książka opisująca jej życie podczas wyprawy i jeśli ktoś chciałby się dowiedzieć czegoś więcej o pracach na wykopaliskach czy archeologii, to nie dowie się tego z jej książki.

Jeśli jesteście ciekawi co nie-kryminalnego Agata Chrisie ma do powiedzenia, to sięgnijcie po tę książkę. A jeśli zainteresują was telle, to więcej informacji znajdziecie tutaj.

Zdjęcie główne: juancarlos_gargon z Pixabay

Filmy Quentina Tarantino znajdują się wysoko na liście przeze mnie cenionych. Każdy inny, ale z cechami wspólnymi. W 2019 roku ogromne wrażenie zrobił na mnie obraz “Pewnego razu… w Hollywood”. Nie tylko ze względu na opowiedzianą historię i sposób jej pokazania.

Co jeszcze zwróciło moją uwagę? Ogromna wiedza Tarantino dotycząca Hollywood i filmu amerykańskiego, osób, zdarzeń, miejsc. Twórca wykorzystał ją do jak najwierniejszego odtworzenia realiów schyłku tzw. Złotej Ery Hollywood.

Jeśli widzieliście film to książka Tarantino pod tym samym tytułem co film powinna wam się spodobać. Nie jest to scenariusz filmowy “przerobiony” na książkę. Autor rozwija wątki, które pojawiają się w filmie. Dowiadujemy się więcej o żonie Cliffa Bootha (zabił ją czy nie?), jego pojedynku z Brucem Lee (miał miejsce w ogóle?). Tarantino opowiada o Mansonie w podobny sposób jak w filmie, dodając jednak więcej szczegółów do jego życiorysu. Mocniej “zaakcentowana” jest postać samej Sharon Tate. Twórca wyjaśnia też jak Rick Dalton (nie)dostał roli Steve’a McQueen’a w “Wielkiej ucieczce”. Znawcą kina ogólnie w książce jest Cliff Booth. Tarantino opowiada o kinie europejskim oraz działach Kurosawy przez pryzmat kaskadera właśnie.

Zdecydowanie warto przeczytać jeśli podobał wam się film. I jeśli twórczość Tarantino wam odpowiada.

A jeśli macie ochotę poczytać o ciekawostkach związanych z filmem, to zachęcam do zajrzenia tu.

Zdjęcie główne: własne

Prawdopodobnie większość z was zna Agatę Christie (choćby ze słyszenia:)). Jeśli lubicie kryminały i inne powieści tej autorki, to myślę, że warto sięgnąć po jej “Autobiografię”.

Siadłszy pewnego dnia do pisania kolejnej powieści kryminalnej, autorka zaczęła spisywać swoje dzieje. “Autobiografia” powstawała przez 15 lat i jak głosi okładka anglojęzycznego wydania: “to najlepsza rzecz, jaką Christie kiedykolwiek napisała” (za: Wydawnictwo Dolnośląskie). Czy to prawda? Będziecie musieli przekonać się sami.

W “Autobiografii” autorka opisała swoje dzieciństwo, lata młodzieńcze, pracę w szpitalu podczas obu wojen światowych, swoje małżeństwa i podróże. A to tylko kilka przykładów:)

Czytając “Autobiografię” dowiecie się jak Agata Christie stworzyła Hercule Poirot’a i czyje cechy ma panna Marple. Pisarka opowiedziała także o swoich inspiracjach – o tym jak tworzyła swoich bohaterów. Zdradziła także, jak to się stało, że napisała swoją pierwszą powieść. Oraz dlaczego powieść kryminalna lub detektywistyczna powinna liczyć…80 stron.

Na pewno warto:)

Zdjęcie główne: ha11ok z Pixabay.